In het welkomstwoord werd reeds beknopt stilgestaan bij de verdienste van de generatie van Alfons De Schepper, die we hier vandaag op deze begraafplaats gedenken.
Activiteit van VOS Vlaamse Vredesvereniging en de Vlaamse Volksbeweging (VVB)
Tekst: Nick Peeters, lid van de Algemene Vergadering van VOS Vlaamse Vredesvereniging
Foto’s: Lambert J. Derenette en Linda Renette
Dames en heren,
Geachte aanwezigen,
In het welkomstwoord werd reeds beknopt stilgestaan bij de verdienste van de generatie van Alfons De Schepper, die we hier vandaag op deze begraafplaats gedenken. Staat u mij toe dat ik hier als vertegenwoordiger van VOS Vlaamse Vredesvereniging dieper op in ga. We verzamelen aan dit graf om een man te herdenken, die zoals negen andere lotsgenoten vanwege zijn Vlaamsvoelendheid aan het front gestraft werd. Allen op dezelfde geheime manier, zonder enige vorm van proces of verdediging, zonder zelfs maar de reden van de maatregel die hen trof te vernemen. De persoonsbeschrijving ‘Reconnu douteux au point de vue patriotique’ moest dienen als verantwoording voor een slavenleven dat van 1918 voortduurde tot maart 1919. We mogen de wantoestanden waarvan de houthakkers van de Orne het slachtoffer waren nooit vergeten.
Maar … Wij, Vlamingen, mogen het Belgische systeem van toen ook dankbaar zijn. Dankbaar, omdat het systeem waaronder de Vlamingen gebukt gingen zo openlijk haar ware gezicht toonde en ervoor zorgde dat De Schepper en zijn kameraden, na als naïeve jongemannen naar het front te zijn getrokken, terug naar huis keerden als volwassen mannen. Gelouterd en opstandig, gebrand op de bewerkstelliging van de politieke ontvoogding van het Vlaamse volk. Het onrecht dat De Schepper en andere Vlaamse soldaten in het slijk van de IJzer en in de bossen van de Orne werd aangedaan, had de liefde voor hun volk niet kunnen temperen. Ward Hermans, een poëtisch aangelegde piot die De Scheppers lot tijdens de oorlog deelde, beschreef zijn gevoelens hieromtrent in zijn gedicht getiteld ‘NOOIT’ als volgt:
“Gij kunt uw scepter zwaaien, Beheerschen volk en land, Doch nooit met dwang, noch paaien, Versmachten liefdebrand!”
Toen de mannen in 1919 naar huis terugkeerden, waren ze vervuld van haat en hoop: een haat tegen de oorlog en een hoop op een betere wereld en een betere toekomst voor Vlaanderen. Aan het front was de Vlamingen wijsgemaakt, dat zij eerst vechten moesten. Nadien, bij de grote afrekening, zouden zij gelijkheid verwerven in rechten en in feiten. De koning-opperbevelhebber en de regering hadden zich tegenover het Vlaamse IJzerleger verbonden. De voornoemde machthebbers braken echter hun belofte, terwijl na de oorlog een anti-Vlaamse hetze losbarstte. De rechtvaardige Vlaamse eisen verzandden in eindeloze compromissen en kortsluitingen.
Het is slechts op een dergelijk uitzichtloos ogenblik, dat de besten van een generatie – al dan niet nog hun soldatenplunje aanhebbend – opstaan om zich te verweren. Oktaaf Bulterys, actief lid van de Frontbeweging, schreef in februari 1919: “Waar is nu den uitslag dier schoone belofte der Koning en Regeering toen we aan den IJzer stonden en bij hunne intrede in België? …
Ze dienden als masker om hunne huichelarij te verbergen! Maar ze zijn bezig hun eigen ’t ontmaskeren en alle trouwe Vlamingen roepen om wraak! Te lang reeds wachten we, geen beloften meer, daden moeten er komen of … Wij, wij moeten onze oudstrijdersbond stichten zohaast mogelijk.” Mannen als De Schepper vonden hun plaats bij dit korte tijd later gestichte Verbond der Vlaamse Oud-Strijders, waar ze gedurende jaren een moeilijke strijd aangingen voor het Vlaamse recht. Dit met overwinningen, maar zeker ook met diepe dalen. En toch, na een eeuw van politieke Vlaamse strijd, kunnen we niet zeggen, dat hun streven voor niets is geweest. Vlaanderen boekte grote vooruitgang in de afgelopen decennia, hoewel we er natuurlijk nog niet zijn. Wanneer vandaag ook wij, strijdende Vlamingen, met tegenstand vanuit alle mogelijke hoeken te kampen hebben, omdat we in de voorposten staan voor de bescherming van onze Nederlandse taal en cultuur, biedt de herinnering aan en de verwijzing naar voorgangers als De Schepper een ware steun.
Wij zullen hen nooit vergeten.
Ik dank u allen voor uw aandacht en in het bijzonder Guido Moons, die me vroeg hier namens VOS te spreken.