

Marc Vincké spreekt namens de VOS-Vlaamse Vredesvereniging Kontich-Waarloos die sinds 11/11/2019 een afdeling is geworden.
“Namens de VOS-Vlaamse Vredesvereniging heet ik u allen hier welkom op de 11 november herdenkings- en vredesmanifestatie van 2019.
11 novembertoespraak Marc Vincké, voorzitter VOS-afdeling Kontich-Waarloos
Marc Vincké spreekt namens de VOS-Vlaamse Vredesvereniging Kontich-Waarloos die sinds 11/11/2019 een afdeling is geworden.
“Namens de VOS-Vlaamse Vredesvereniging heet ik u allen hier welkom op de 11 november herdenkings- en vredesmanifestatie van 2019.
Op 4 september 2019 was het 75 jaar geleden dat een Canadees pantser eskadron vanuit Brussel, op weg naar Antwerpen, stopte in Kontich en Waarloos. Zij kwamen ons bevrijden van de brutale nazidictatuur. Wij zijn hen daarvoor tot op vandaag héél dankbaar.
Maar de oorlog was nog lang niet voorbij…
In deze periode, 75 jaar geleden, werden Antwerpen, zijn haven en de verdere omgeving van de stad, het mikpunt van de Duitse vergeldingswapens, bekend als de ‘Vliegende bommen’. Die dood en vernieling zaaiende bombardementen begonnen vanaf half oktober 1944. Zij veroorzaakten 6 maanden lang angst, héél veel angst!
Hier staat voor u, een overlevende van zo ‘n V2 raketaanval. Ik was toen een peuter van twee jaar en 6 maanden!
Het waseen erg koude winterdag de 31ste januari 1945.
Ik zat met mijn ouders aan tafel bij mijn grootouders. Wij logeerden bij oma en opa, want ons huis in Ekeren was door de oorlogsomstandigheden in oktober 1944 erg beschadigd en daardoor onbewoonbaar geworden.
Om 13u06 stortte de V2 – geladen met zowat 1000 kg springstof – neer op 250 meter van de woning van mijn grootouders. Deze nazi-sluipmoordenaar, die driemaal sneller dan het geluid neerdook uit de stratosfeer en bijgevolg niet kon worden waargenomen door de geallieerde luchtafweer, was in staat een heel huizenblok weg te vegen. De vliegende bom die mij miste, viel gelukkig in een weide vlakbij. Maar de ravage was enorm!
De luchtdruk deed ons huis schudden als bij een aardbeving. De pannen vlogen van het dak. Vensters en deuren werden met omkadering en al met enorme kracht uit de muren gerukt en vlogen tegen de recht tegenoverstaande muur in gruizelementen uiteen. Het vensterglas vloog als kogels in het rond. De klap daarna was … oorverdovend.
Iedereen in huis overleefde als bij mirakel de inslag! Mijn grootmoeder en ik werden slechts licht gewond door het rondvliegend glas. De ontploffing veroorzaakte bovendien een enorme diepe krater waar de raket was terechtgekomen en ontploft.
Ik ben er, tot op vandaag, van overtuigd dat deze beklijvende gebeurtenis mijn verste herinnering ooit is!
Toen de Bevrijding van 75 jaar geleden, nu begin september in Antwerpen werd herdacht, deelde men tijdens de herinneringsoptocht door de stad, witte vlaggetjes uit waarop een blauwe vredesduif was afgebeeld met de volgende tekst:
Altijd vrij, nooit vanzelfsprekend! Wat een formidabele doordenker!
Vrede en Vrijheid zijn géén definitief verworven rechten! Zij moeten telkens opnieuw worden verworven en zijn een onderdeel van onze opvoeding.
Onze kinderen zijn bij hun geboorte een blanco blad. Zij gaan naar school om, net als thuis, kennis te vergaren en om gestructureerd beschaving te verwerven. Spijtig genoeg is er geen vak: Vredeseducatie.
Een goed begin zou er kunnen in bestaan, dat in onze onderwijsinstellingen het vak geschiedenis terug apart wordt onderwezen. Niet zoals nu een deeltje van Wereldoriëntatie, maar om onze jeugd inzicht te verschaffen in de mechanismen die oorlogen kunnen veroorzaken.
Er is hoe dan ook vooruitgang. Aan het einde van de 2de Wereldoorlog is er een veranderend inzicht ontstaan. De Geallieerden besloten om het forum Verenigde Naties op te richten, want zulk een waanzinnige slachtpartij op wereldvlak mocht nooit meer opnieuw gebeuren.
Tijdens de industriële revolutie ontstond er een imperialistisch-militaristische overmoed, die in de 20ste eeuw een verwoestend effect (WO1 en WO2) veroorzaakte op generaties van jonge- en minder jonge mensen en op de Europese economieën.
In Europa, dat zo zwaar door de oorlog was geteisterd, hebben de gewezen aartsvijanden Duitsland en Frankrijk eindelijk hun lesje geleerd.
Bovendien moest in het verwoeste Duitsland na 8 mei 1945 de democratie worden heruitgevonden en samen met Frankrijk kwamen de vroegere vijanden tot de vaststelling dat samenwerken meer kon opbrengen dan elkaar te vermoorden. Dat inzicht bracht ons eindelijk die veiligheid en die langdurige Vrede waar onze voorouders al vanaf WO1 zo hadden naar uitgekeken.
Daarom staat er in Diksmuide een hoge toren aan de IJzer, waarop al zolang staat:
Nooit-Meer-Oorlog!
Ik kijk er elk jaar naar uit om op de TV te zien hoe, bij hun jaarlijkse ontmoeting, de Franse president en de Duitse bondskanselier elkaar omhelzen en tijdens de plechtigheid hand in hand staan aangetreden. Dat is zo ontroerend. Voor ons oude Europese continent is deze gebeurtenis van enorm historisch belang.
Maar intussen is elders op onze kostbare planeet de oorlog de wereld niet uit en Wereldvrede blijft een ver, maar mooi en hardnekkig na te streven, ideaal.
In onze gemeente kan men er niet meer naast kijken. De VOS-Kontich-Waarloos is definitief terug van weg geweest. Tot spijt van wie ’t benijdt!
Beste mensen,
Wij herdenken hier, op deze plek, respectvol elk jaar de oorlogsslachtoffers, zowel de burgers als de militairen.
Wij, van de VOS-Vlaamse Vredesvereniging van Kontich-Waarloos, komen hier op 11 november ook bijeen omdat wij dankbaar zijn voor die lange periode van Vrede en Democratie. Wij beschouwen deze bijeenkomst hier, met z’n allen aan dit monument, als een bijzondere uiting van onze gezamenlijke Vredeswil.
Voor ons is deze oude granieten zuil nu ook een Vredesmonument geworden!”
Marc Vincké
Voorzitter.
VOS-Vlaamse Vredesvereniging Kontich-Waarloos, 11/11/2019.